Las vias priondas de la memòria

 
Las vias priondas de la memòria

"…Jamai n’aurai tant de plaser coma de la pera - d’aquela letra – d’aquela pensada – d’aquela ròsa roja lo primier jorn d’estiu – lo signe qu’esperava pas, que me fasia pas enveja, que l’i avia pas quitament pensat. Lo signe tant petit que siaja de l’amor sus la via de la destinada.

Aquí marcas ton pas, penosament ; ta rodau, pas per pas, l’as curada. I a los romegs, l’espinasson mai l’argfueilh.

Es pas ‘cepta, la via de la vita onte segues ta destinada, ont te forças de segre quela vita – sens ben saber, es verai, si era la toa, si prenias ben ton sendaron, si anavas dau bon costat.

Coma saber ? Coma chausir ? La chausida, qui l’auria ? Que si sabias, lo jorn que ven après lo jorn, si coneissias lo mandin que serà lo ser, pas la pena de i anar veire, pas la pena de se levar. Segur t’endurmirias – venhe lo som, petit som-som – durmirias si podias per oblidar lo jorn planier, la via traçada. Eslamparias dessus, que tot çò que te platz quò es de passar delai la romejada, en l’eschaupir, en l’espotir, en la copar fiala per fiala, las mans minjadas d’espinas e lo còr de penas – e bonur !

E bonur a chamin si quauqu’un t’espera qui pòrta una ròsa, una pera, una estiala ! La pita lampa de la lampiròta entre doas fuelhas d’erba, un grun d’amor sus lo chamin.

Zo sabes plan, pertant, aquò ne’s pas l’amor."

Marcela Delpastre

p. 30

Ivon